De cocon van jouw wereld

Ik leef in de cocon van jouw wereld

De breekbare grenzen van de uiteinden

van jouw bestaan zijn de grenzen

van mijn bewegingsvrijheid

                      

Jouw zielenroerselen

zijn sterker in mij aanwezig

dan mijn dromen die vervaagden  

Ik leef op de golven van jouw rituelen

die dienstbaar zijn aan je gevoel

van veiligheid en overzichtelijkheid

Golven die me in slaap wiegen,

maar ik probeer wakker te blijven

en jouw grenzen ongemerkt op te schuiven

zonder de vanzelfsprekendheid te verstoren

van jouw toevallige ingevingen en regels

die werden tot in steen gebeitelde wetten

Ik moet uitdagen wat niet mag veranderen

zonder dat jij hoeft te veranderen

want jouw wereld kan groter worden

zonder dat je dit verlangt of begrijpt

En ik mag niet verder gaan

dan een kleine overtreding op zijn tijd

die misschien door jou kan worden vergeven

en waar je ondanks jezelf en de regels

om moet lachen of zelfs schateren

als je me in de strafhoek zet

De Mens

Ken dan uzelve, en neem niet God de maat

Bestudeer het mensdom, wie ze is en waar ze staat

Geplaatst op deze aarde; een tussengebied

waar met duistere wijsheid hij naar grootsheid ziet

de Mens, met teveel kennis voor treurigheid

en te weinig kracht voor een moedige strijd

Verlamd, waar hij dromen en daden vreest

van goddelijke verbeelding of het lage beest

Vol twijfel zijn geest of lichaam te verkiezen

geboren om te sterven en zijn verstand te verliezen

Gelijk in onwetendheid, vraagt hij zich af

of hij te weinig of juist teveel heeft gedacht

Wanorde, door verstand en hartstocht bewerkt,

maar steeds door zichzelf, verzwakt of versterkt

Gemaakt om te stijgen en zijn werelden te kiezen

om dan weer te vallen, en alles te verliezen

Is hij rechter over Waarheid, in zijn eindeloze waan

De glorie, de grap en raadsel van het bestaan

(vrij vertaald naar Alexander Pope - Essay on Man)

Mijn lief

Het leven dat ons werd toebedeeld

was geen vakantiereisje

of een rustige zondagmiddag op een terras

Het was een estafetteloop

waarbij we het stokje steeds te laat kregen

aangereikt en het maar niet konden doorgeven

omdat de renner voor ons

te vroeg had ingezet

Buiten adem en met slechte wissels

bereikten we de eindstreep

We hadden de schuld gezocht

voor al het leed

bij anderen, onszelf en bij elkaar

Maar er stond geen naam bij

toen wij het grote Lot

vroegen om uitleg

Karmische bochten en dharmische dwalingen

slingerden zich als Ida en Pingala

rond een onzichtbare hoofdstroom

waarlangs het leven

zich trachtte te verheffen

En of we wilden of niet

we zagen de zin van het zinloze

en we voelden de kracht van de nederlaag

die voerde naar dieptes

waar een minuscuul leven

op zichzelf kon bestaan

zonder enig besef van de roerige oppervlakten

of de geweldige zeeschepen

die ze bevaren

Voor ons voltrok zich iedere dag

als hetzelfde ritueel

We werden te laat afgezet

en we moesten te ver vooruit

De overdracht mislukte

en we waren verloren

We zonken dieper dan voorheen

We zochten naar oorzaken en redenen

in een woud vol betekenissen

maar alleen onze adem

werd steeds beter hoorbaar

en onze hartenklop

sloeg steviger de maat van ons bestaan

We werkten voor een onzichtbare meester

en onze beloning was een pauze

in de zware arbeid

Maar nooit te lang want

de duivel zou geen kans krijgen

zich op ons kussen neer te leggen

Verleiding werd al gesmoord

voordat ze aan ons verscheen

Wij konden het kwaad niet overstijgen

want wij droegen het in ons

In onze maag die een zweer kreeg

van de niet te verteren dingen

Toen de draak zich verhief

om zijn gal te spuwen over de wereld

bleek zijn groene slijm een geneesmiddel

en zijn woede gaf bevrijding

uit de valse dromen

die moesten wijken

voor diepere gevoelens

die zowel van jou als van mij waren

Daar heb ik mijn bestaan

        

 

Daar waar engelen wonen

daar heb ik mijn bestaan

waar schaduwen verdwijnen

en het zonlicht binnengaan

Waar beroering van de aarde

zo zacht is als een veer

waar rimpelingen glijden

over de spiegel van een meer

Waar een vingertop, een stofje

nawijst met de wind

dat over de hoge boomtop

zijn verre bestemming vindt

 

Daar waar engelen wonen

daar op die hoge baan

die verder voert dan de sterren

daar kom ik vandaan

God mag het me geven

dat ik terugkeer op een dag

om vleugels te verkrijgen

en eindelijk vermag

wat hier op dit aardrijk

geen deel was van mijn lot

wat uit mijn handen glipte

gebroken en kapot

 

Daar waar engelen wonen

spreek ik met mijn ziel

hervindt ik met een glimlach

elke traan die mij ontviel

Want leed werd dáár geboren

veel lager dan mijn hart

dat nooit het schijn en wezen

der dingen heeft verward

En nooit zich zal verliezen

aan een donkere aardekluit

die het gordijn der Eeuwigheid

slechts een korte spanne sluit