Aarde’s engelen

Aarde’s engelen 

Waarom komen geesten niet uit hemelse sferen

De aarde bezoeken, als in lang vervlogen tijd-

Van heilige schriften en oude verhalen

Is de hemel verder weg of wilden wij haar kwijt?

Vaak staarde ik naar de zonsondergang met wolken

Wuivend als banieren, van een gastheer die verdween

Om een glimp op te vangen van de vlinder die scheerde

langs de grens van de gloeiende luchten heen

En vaak, als verre sterren in de nachtelijke koude

Daar geduldig brandden, luisterde ik lang

Maar de polsslag der Natuur, in haar plechtige stilte

Gaf geen echo van de Serafijn zijn zang

Werd aan Bethlehem’s hemel het slotlied geschonken

Bij die Ene ster - die alle anderen verbleekt?

Was hun aanwezigheid bekend in de cel van Petrus,

Of op de plaats waar een lyrische martelaar bezweek?

Zijn ze allen achter een gordijn verdwenen?

Nu geen vleugel glinstert in het hemelse licht;

Menig traan mocht er van het mensenoog vloeien

Met de hand van een engel op een sterfelijk gezicht

Nee; de aarde heeft engelen in kleivorm gegoten

Zoals alles hier beneden, van hetzelfde gewicht

Al ontbreken de harpen en zijn vleugels gevouwen

We herkennen de liefdesglans op hun gezicht

Ik heb engelen gezien, naast de zieke zijn kussen

Met hun zachte stem en geluidloze tred

Waar getroffen harten hingen als wilgen

Staand tussen de rouwenden en het lege bed

Als mijn blik door de aardse dofheid gehinderd

In de lucht geen zwevende cherubijnen zag

Twijfelde ik niet, dat hun hemelse zegen

Op de vleugelloze wachters hier beneden lag

Er waren engelen aanwezig in het duister gevang

In de drukke hallen, - in de weduwe haar hart

Waar zij passeerden, konden gevallenen opstaan

En werd de wanhoop van de rouwenden ontward

Ik zag hoe iemands indrukwekkende spraakkunst

In een mensenhart haar weerklank vond

-nieuwe hoop kon groeien voor de onderdrukten-
toen hij verlokking van rijkdom en macht weerstond

Aan zijn zijde bewoog een mooie verschijning

Die haar bloemen strooide op zijn levenspad

Haar zachtmoedig bekijkend, noemde ik haar ‘engel’

De vrouw die hij altijd had liefgehad

Vele geesten lopen verwaarloosd op aarde

Die ontsluierd van droefheid - wonderschoon

zullen opstijgen als onbelemmerde vlinders

En hun glorie dragen als een sterrenkroon

(Vrij vertaald uit het Engels. Het gedicht is

van een onbekende auteur, geschreven vóór 1849.-

Unitarian Congregational Register 'Earth's Angels')