De Dichter en ik

Ik dicht niet om de tijd te doden

Niet om mijn hart te laten gaan

Niet uit mijn diep verkrampte noden

Of om mijn vijanden te slaan

Ik dicht omdat er geen ander is

Dan de Dichter, in wie ik mij herken

Niet omdat hij zo schrander is

Verslagen, leunend op zijn pen

Ik dicht niet uit een groot vertrouwen

In de schone muze, mij toegezind

Niet om mijn oeuvre uit te bouwen

Of heimwee naar het verloren kind

Ik vecht als hij, met hetzelfde wapen

Hij lijdt als ik, aan dezelfde kwaal

Wij die onszelf bijeen moeten rapen

Als trieste flarden van een slecht verhaal

Wij samen uit het niets geboren

Het onvermogen bracht ons tot stand

Wij raakten in onszelf verloren

En kwamen beiden tot aan de rand

Van het onvoorspelbaar zwart

Waarin wij in de diepte keken

Waarvan de anderen zeer verward

En zeer verschrikt zijn teruggeweken

Origineel

Probeer niet origineel te dichten

Je bent niet steeds een ander mens

want achter al je clownsgezichten

gloeit nog steeds die ene wens

Die geen pen kan achterhalen

En die altijd verder uitgediept

enkel helderder gaat stralen

of je nu huilt of stil geniet

Je kunt geen poëzie bereiken

door het nieuwe toverwoord

Niet door geëngageerd te lijken

door te dichten ‘zoals het hoort’

Dichten is geruisloos schreeuwen

Inkt die vloeit als hartenbloed

Als het voelt als dood of leven

dan pas gaat het dichten goed!

Thee gezet

Wat heeft ‘t gevoel, voor ander doel

Dan zichzelf maar uit te breiden?

Nerveus geschrijf, de vingers stijf

Om de dromen te bevrijden…

Wie kan voldaan, te ruste gaan

Zonder een stiekem verlangen

Dat de geest, die ‘t donker vreest

Zal verdrinken in gezangen

Om over de grens; sterfelijke mens

Het verlangen te aanschouwen…

En uit je bed - de thee gezet -

Dan drinkt in diep vertrouwen

Jouw te hulp te snellen

Ik zal je niet, om jou te hulp te snellen

Van mijn eigen mislukkingen vertellen                      
Ik zal niet met je huilen, zeker niet

Er is maar al te veel erkenning voor verdriet

Nooit, zal ik me boven je stellen

Je niet beleren en ook geen oordeel vellen

Heel zacht, maar ongenaakbaar zal ik zijn

Een toevluchtsoord, een wereld vrij van pijn

Ik zal je niet je zelf laten kwellen

Je zelf toegebrachte wonden laten zwellen

Je laten geloven in de liefde, doe ik niet

Je moet niet dromen, maar geloven wat je ziet!

Ik zal geen liefdes-alarmlijn voor je bellen

Geen mens kan dit proces voor jou versnellen

Je moet vertrouwen op de pijn, op het verdriet

En dan geloven……..Liefde is dit niet!

Mijn wil tegen de jouwe

Zo klein als je bent

Toch ga je het winnen

Ik ben reeds nerveus

En het moet nog beginnen

Dit bordje met pap

Scheidt mij van de vrede

Wanhopig ga ik voort

Met mijn dwang en smeekbede

Met rammelaars en spelletjes

Met liedjes en een fluit

Enkele happen gaan naar binnen

Tot ik op de muur stuit

Van jouw stenen niet willen

Van je tanden-op-elkaar

Ik worstel nog verder

Maar de onmacht is daar

Je trekt aan de lepel

En slaat in het bord

Ik ga door met een strijd

Die steeds smeriger wordt

De eindfase nadert

Ik vrees voor de signalen

Jouw gevaarlijke hoestjes

Die de pap terug gaan halen

Genade! Spuug het niet

Op je truitje, op je bord

Waarmee alles in één klap

Tot zinloosheid wordt…

Mooie droom

               

                Hier lig ik, uit de droom ontwaakt

Waarin de liefde mij vervulde

En de schoonheid van alles onthulde

Van wat door liefde is aangeraakt

Even door het gevoel bevrijdt

Dat langzaam aan weer zal vervagen

Om plaats te maken voor lange dagen

Van een stroevere werkelijkheid

In mijn hart gloeit het nog na

Ik ben geliefd, wordt niets verweten

De engelen zijn mij niet vergeten

Denk ik, als ik mijn bed uit ga

Langzaam glijd ik in de dag

Met lange roltrap naar beneden

De metro is net weggereden

Terwijl ik nog tevreden lach…

Slapeloos

Tussen donkere muren, beleef ik de uren

Van eindeloos gerekte tijd

Proberen te slapen, zachtjes te gapen

Te verzinken in vergetelheid

In het duister turen, en straks bezuren

Ieder uur dat nu verglijdt

Naar loomheid smachten, ellendig wachten

Totdat het morgenlicht bevrijdt

 

 

Uitgedoofd

Hoe blijf ik hier gevangen

In verlangen om te spreken

                                   De stem die uit de diepte klonk

Is al lang van mij geweken

Hartstocht heeft zich uitgedoofd

De scherpte ging verloren

De onverschilligheid regeert

Er resten slechts de sporen…

Woorden zonder zeggingskracht

Een lichaam zonder geest

Wat haat ik toch het dichtersvak

En ik haat mijzelf het meest!

Droombeeld

 

Wat zijn dat voor wolken die onze harten verduisteren…

Ergens schijnt de zon in zijn eeuwigheid

Maar zijn stralen bereiken de aarde niet

Zijn onze momenten van verbinding waarheid?

Zijn stralen door de kieren

van de witte zwevende massa

die zichzelf al drijvende vormt

de voorbodes van het licht dat zal zijn?

Of is waarheid de zachte vrede

van berusting

die lieflijk neerkomt als een deken

van tedere herfstregen

die fluistert

dat ook de zon maar een droombeeld is . . . .

Zonder hoofd

Kon ik mijn hoofd verliezen

dan gingen sluizen open

En kostte het geen moeite

van mijzelf over te lopen

Als ik vanzelf kon vloeien

los en onberedeneerd

Niet telkens door de regels

van het verstand gecensureerd

Dan kon de greep verslappen

op mijn toekomst en verleden

En zou ik overstromen door

de stromen van het heden

Zeldzame dichter - Ode aan Jean Pierre Rawie

Zeldzaam scherp zijn de woorden

Helder en zuiver is het beeld

Eén denkend mens tussen gestoorden

Eén dichter die mij niet verveelt

Een echo van een oude luister

Een lang vergeten koninkrijk

Er is maar één naam die ik fluister

En met de Groten vergelijk

Die tot ons heden niet meer spreken

Omdat geen hart ze nog verstaat

Gesmoorde stemmen in een deken

Van nihilistische middelmaat

De Groten die ons wilden zeggen

“Zoek alleen wat diepgang heeft

Vervloek de wereld en zijn leugens

Die glimlach die je leegte geeft”

Wereld van verloren waarden

Kunstmatig leven, flauwekul

Narcistisch naar zichzelf starend

Van dood of liefde geen benul

Hier is er één die blijft verheffen

Hij smeedt de woorden sterk aaneen

En wat de dwazen niet beseffen

Dat belichaamt hij alleen

Woordenschat

Erg veel nieuwe woorden vond ik niet

Als altijd bleef mijn woordenschat wat klein

En ook, heb ik nog steeds ‘tot mijn verdriet’

Mij niet bekwaamd in een echte vorm van rijm

Geen sonnetten, geen rondelen, van mijn pen

Het schrijven gaat nog steeds op het gevoel

En toch, met het weinige dat ik ken…

Kom ik steeds dichter, bij dat wat ik bedoel 

 

Vreemde schoonheid

Afscheid nemen van jouw schoonheid

De grootste kwelling die er is

Die wereld die ik nooit zal kennen

Een onbeschrijfelijk gemis

De woordenvloed in mij verzwegen

Drukt mij zwaar en ik heb spijt

Waarom kan ik je niet vertellen…

Waarom niet van mijzelf bevrijd?

Afscheid nemen van een vreemde

Schoonheid doet het meeste zeer

Mijzelf te straffen met het weten

Dit was niet alles … er was meer!

Liefde

Wat je denkt van liefde te weten

Dat zou je met liefde vergeten

Als je in de oceaan werd gesmeten

Van het spiritueel gemoed

Want de jammerende kreten

Van je hart opengereten

Wat je anderen hebt verweten

Is wat je zelf doet…

Hoe jij voor de wereld wilt heten

De angst om te worden vergeten

Het blijft toch aan je vreten

Al houdt je jezelf zoet

Met zoveel opwindende dingen

Met lachen, dansen en zingen

Om die vreugde er uit te wringen

Waar je steeds naar zoeken moet

Je verliest je in het streven

En de droom die maar blijft leven

Dat de ander je het zal geven

Breekt in jou de moed…

Realisme

Hoe schitterend concreet, is het leven der realisten

Beslissen is gemakkelijk, de feiten zijn hard

De objecten verschijnen, zo echt en zo tastbaar

en worden maar zelden met iets anders verward

Voor mij, een mens van dromen en gedachten

zijn de stenen straten plooibaar en zacht

De veranderlijkheid van elk ding, elk wezen

maakt alles ongrijpbaar en steeds onverwacht

Hoe helder zonder twijfel, het leven der realisten

De wereld leidt hen, met gebeurtenissen de weg

Waarheid reikt slechts tot waar ogen kunnen kijken

Wat zich niet herhaalt, is voor eeuwig weg

Wie ontkent de feiten, dit stenen plein,

deze stalen machines die iedereen vreest

Zij lijken gedreven door een eigen leven

en nooit geboren, uit een denkende geest

Wie zal beamen wat groeit in mijn gedachten

Wie gelooft in wat zacht is, de ongeboren vrucht

Wie beslist wat mag blijven, verharden tot echtheid

of jammerlijk verdwijnen, als de wind met een zucht

Vaarwel

Vervuld is het verlangen

De voltooiing is nabij

De laatste woorden vloeien

in dit feest der schrijverij

Andere plichten roepen

Ik zeg deze plaats vaarwel

In stilte gaan gedachten verder

Na het luiden van de bel

Is er leegte, open vrijheid

Niets, raakt aan het wit papier

Dromen zullen zich vertellen

Ergens anders, ver van hier…

Onschuldige dader

Dit grote lichaam, jou welgezind

Een plek om bij te schuilen

Zekerheid, te worden bemind

En de vrijheid om te huilen

Een kleine deken kan volstaan

Mijn lijf zal jou verwarmen

Ik ben een sprekend, levend bed

Met veilig sluitende armen

Je kleine neusje vol met snot

Smeer het maar aan je vader

Wie kan er enige boosheid voelen

Naar zo’n onschuldige dader?

Mijn verdwenen gedichten

Ik breng een groet aan de gedichten

nooit geheel door mij gevangen

Gedichten vroeg verstoten

door mijn dwingende verlangen

ze vast aan mij te binden

in het keurslijf van mijn zinnen

De lust om toe te eigenen

vermoordde het beminnen

Ik breng een groet aan de gedichten

juist op tijd aan mij ontvlogen

Met goed recht van mij afgekeerd

en mijn poëtisch onvermogen

Laat ze slapen

Laat ze slapen, zij die niet willen ontwaken

Laat ze slapen, in hun ondergrondse gang

Je hoeft ze niet te prijzen of te laken

Te vermaken, met gitaarmuziek of zang

Ze willen niets dan de oude liedjes horen

Zo vertrouwd, zo zeker en zo zoet

Je gave zou het ritme slechts verstoren

Alleen het ritme, het ritme dat is goed

Maak niet los, wat vast heeft kunnen groeien

In die jaren van gewoonte en van pijn

Dat men trots, op de sloten en de boeien

De bevrijder, zal onthalen met venijn

Kom niet aan, met een beker vol van leven

Wie vol zijn van zichzelf, hebben genoeg

Probeer geen antwoord; verklaringen te geven

Als er niemand was, die ooit iets aan je vroeg…

Klote winter

Klote winter, kolere kou!

Alles is hier grijs en grauw

Waar is nu - ‘ik hou van jou’-

Liefde die nooit verdwijnen zou?

Ervaring komt, ervaring gaat

’t is nooit te vroeg en nooit te laat

Alles is in een volmaakte staat

Voor wie het heden niet verraadt

Maar liefde lijkt nu zo ver weg

Zo leeg, de dingen die ik zeg

Ik geloof niet in geluk of pech

Voor gemakzuchtigen een weg

Maar in verbijten van het leed

Elk jaar dat ik mezelf vergeet

De heisa om een muggescheet

Terwijl ik zoveel beter weet…

Ik geef het toe

Je bent slechts een deel van de wereld

Een goed deel

dat geef ik toe…

Maar de wereld waar ik naar verlang

is groter

Groter dan jouw heldere ogen

Langer dan jouw golvende haar

Fijner dan de subtiele schoonheid

van je mond

Geurender dan de vriendschap

Tussen het parfum

en je zachte huid

Speelser dan de vrijheid

van jouw lachende gebaren

De wereld waar ik naar verlang

is groter

De nieuwsgierigheid

die me prikkelt

is groter

De dromen die ik koester

zijn groter

Maar voor even blijf ik staan

Als betoverd

Ik geef het toe…

Ooit komt het moment....

Als je rond doolt, in die koude donkere dagen

En je zegeningen meetorst als een vloek

En niet anders kunt dan vluchten en versagen

Weet dan, dat Ik je nog niet zoek…

Als je het licht in je ziel nog ziet als duister

Overweldigt, door de schittering der schijn

Niet de stilte zoekt, waar Ik geduldig luister

En de liefde nog verstaat als zwak en klein…

Als je tekort hebt, aan wat jou is toegemeten

Je blijft klagen en twijfelt aan je lot

Jouw uniek zijn – ver van je gesmeten

En daar jezelf en de wereld mee bedot…

Ik laat je nog voorbij gaan in die dagen

Want al heb je me slechts op een haar gemist

Ooit komt het moment dat je zult slagen

En jij begrijpt, dat Ik van alles wist

Ga door

Ga door, ga door, de weg is goed!

Denk niet aan wat je hebt gebloed

De waarheid ligt in wat je doet

Niet je eindeloos gewroet

in ‘t veel te snel verstoord gemoed

dat alle pijn weer over doet

Levensvreugde vraagt om moed

Breng de wereld dus je groet

Grijp je kansen, nooit vermoedt

Ga door, ga door, de weg is goed!

De Dood

Niet aan het einde van de weg

Zal de dood mij komen halen

Hij woont reeds hier in de kanalen

Van mijn onrustig stromend bloed

In mijn toegeknepen hart

In elke vezel van dit lijf

Heeft de dood al zijn verblijf

En doet hij zich aan mij tegoed

~ 

Als ik dood zal zijn

Als ik dood zal zijn en jij

de herinnering aan mij zult erven

Vergeet dan de laatste aanblik

Gooi dat beeld aan scherven

Herinner je niet mijn laatste woorden

De ijlende onzin die ik sprak

Al was het zot of hoog verheven

Gemompel van een stervend wrak

Wat ik was, was ik bij jou

Warmbloedig als het leven

Niets werd ooit geheel vervuld

De vreugde was het streven

Als ik dood zal zijn en jij

hebt niets meer dan mijn dromen

Vertel ze aan onze kinderen

En weet dat ik zal komen

In menige stille nacht…

Om jouw dromen te verrijken

En zachte woorden te fluisteren

Wanneer je bang bent te bezwijken