Ik
zal je wanhoop op een voetstuk plaatsen
en
een lied zingen van je onmacht
met
woorden die pijn doen als hagelstenen
Ik
zal je open wonden bezingen
in
je hart en in je ziel en
in
de doordraaiende maalstroom van je gedachten
Ik
zal je huilen beschrijven, dat als een
rivier
van zinloos verdriet
slechts
wrakstukken voortstuwt
zonder
waarde voor de omstanders
die
je aanzien voor een vreemdeling
die
de pest en de rottigheid met zich meedraagt
Ik
breng een groet aan je verloren positie
de
afkalving van je mensenrechten
en
het smoren van je stem
In
het koor van professionele verstikkers
die
elkaar bevestigen in hun afkeuring van jou
Ik
bejubel de gedachte
dat
jouw pijn zal groeien als mest
voor
de planten der alwetendheid en almacht
van
de Mandarijnen der volksgezondheid en veiligheid
die
geloven dat iedereen veilig en gezond zal zijn
als
je geen kracht meer hebt om te staan
en
geen stem meer om te spreken
Laat
deze woekerende planten
groeien
tot ze niet verder kunnen
zodat
hun bladerkronen zullen zakken
Zwaar
door het gewicht van hun financiële lasten
Die
niet door mededogen, maar door overmacht
zich
zullen buigen naar het volk
om
te horen waar ze tevergeefs
bovenuit
wilden groeien
met
hun inbeelding en hoogmoed
Om
beschaamd en met kromme rug
aan
te horen wat tot in hun wortels aangetast
en
verrot is….
